Gisteren berichtte ik al over mijn uitje naar Vlissingen, maar het verhaaltje ontbrak nog.
Altijd als ik naar Vlissingen reis, denk ik erover om eens op de tussenliggende stationnetjes uit te stappen en eens rond te kijken.
Namen zoals Rilland-Bath intrigeren me.
Maar het komt er niet van, want het zeegat trekt.
Afgelopen maandag maakte ik als eerste stapje maar eens fotos uit het raam van de trein.
Negen stations telt Zeeland:
De drie grote ben ik al eens uitgestapt.
Zou het lukken om de andere zes op één dag te doen?
Ik doe het deze keer dus toch maar weer niet.
De kruidvatkaartjesdag is door de week te kort.
Misschien mijn laatste treinkaartje een keer op een zaterdag gebruiken?
Dan ben je niet buitengesloten van de ochtend en avondspits.
In Vlissingen aangekomen ga ik zoals gewoonlijk weer afprijzingen fourageren voor mijn lunch.
Als ik door het winkelgebied loop zie ik niet alleen veel lege winkels, maar opvallend veel gesloten winkels.
Kent Vlissingen een maandagsluiting of is er iets anders aan de hand.
Ik eet wat op de vertrouwde enorme bank op het Kerkplein, maar dit keer is er geen meeuw te zien.
Zou het komen door de roofvogelachtige vlieger die boven op het dak van het winkelcentrum geplaatst is?
Na een bezoekje aan de Action, waar ik wat noodzakelijke huishoudelijke aankopen doe, loop ik richting de Boulevard.
Tot mijn schrik worden enkele van de mooie oude panden in de Coosje Buskenstraat afgebroken.
Het bankje, waar de verstokte zeegatfans elkaar fotografeerde via de zeegatwebcam ziet er verlaten uit.
Ik ben nog wel even gaan zitten en zag de voormalig webmaster van de cam nog in z'n erker zitten, maar het voelde toch niet meer als vanouds.
Mijn favoriete bankje met uitzicht de andere kant op was bezet door een groep drinkende mannen, dus liep ik nog een stukje verder naar een bankje bij de vlaggen.
Die zou vanuit de nieuwe Scheldecam te zien zijn had ik begrepen.
Maar ik zat op het verkeerde bankje.
Een
zeegat.nl fan die wist dat ik ging heeft nog een screenshot genomen, waar je vermoedelijk nog net een stukje van mijn achterhoofd bij de lantaarnpaal ziet.
Omdat je met een kruidvatkaartje niet meer na vier uur in de trein mag stappen moest ik een keuze maken.
Erg vroeg al weer richting station gaan of er een hele lange dag van maken en pas om acht voor zeven de trein terug kunnen nemen.
Ik koos voor het laatste en prompt begon het om kwart over vier te motregenen.
Na nog wat boodschappen rekte ik de tijd door bewust de bus te missen.
Op het bankje bij de bushalte raakte ik in gesprek met een doorleefde man.
Hij vertelde me al snel dat ie zijn hele leven al zwaar alcoholist was, maar dat ie zo beleefd was om niet te drinken waar ik bij zat.
Een vriendelijke Drenth getekend door het leven, lang gezworven en nu neergestreken in Kortgene of all places.
Bij mijn vertrek kreeg ik een warme schouderklop.
Op het station aangekomen mocht ik met de volgende twee treinen nog niet mee.
Het weer nodigde niet uit om nog wat rond te gaan lopen, dus bleef ik droog in de stationshal wachten.
Volgende keer toch maar op zoek naar een kortingskaartje zonder avondspitsverbod.
